Allah Yok, Din Yalan (Hala...)

raya yazdığım en son yazının ardından epeyce zaman geçti. Ben üniversiteye başladım, iki yıl oldu hatta.. Biraz daha yaşlandım, türlü insanlarla karşılaştım, hatalarım oldu, daha önce olan hatalarımın sonradan farkına vardım vesaire...

Ama değişmeyen bir şey var: hala çocuklarının ne düşündüğüne önem vermeyen annem ve babam. Öyle ki 4 seneden beri dinsizim ve buna rağmen bunun gibi ramazan gecelerinde teravihlere gidiyorum, gönderiliyorum. Bunu da şu anda cami yerine oturup çayımı yudumladığım parkta kağıdıma yazıyorum.. Saat 22:29 ağustosun 2'si.

Annemin "Hadi"leriyle çıktım az evvel dışarı yine. Namaza, teravihe git diyor. Gecenin bir köründe yemek yiyorum, iradem dışında, istemediğim halde. Bir kere de demediler ki "Yahu sen oruç tutmak istiyor musun?", "Namaz kılmak istiyor musun?"

Arada kavga ediyoruz, "Benim söylediklerim batıyor sana!" diyor birisi, "Bir da demeyeceğim sana namaz kıl bilmem ne yap!" diye beni korkutmaya çalışıyor. Canıma minnet! Cidden mi diye seviniyorum bir an, sonra ahh keşke diye geçiriyorum içimden. Çünkü biliyorum ki en fazla 2 gün sürecek bu rahatlık.

Bazen "Bırakın beni kendi halime, kendi kendime yapayım, sizin zorunuzla olmasın." diyorum, "Bıraktık ama yapmadın." diyorlar. Düşün bakalım o zaman, belki sorun sizde değil de bendedir. Ben belki sizin elinizde kafanıza göre şekillendirebileceğiniz oyuncak hamurunuz olmak istemiyorumdur? Filvaki, dilimle olmasa da her hareketlimle haykırıyorum size bunu, anlayın ve kabul edin, pes edin. Bunu sadece bana bu yönde baskı uygulayan ailem için söylemiyorum. Bu yazıyı okuyan istisnasız herkese, ateiste, müslümana, budiste, agnostiğe söylüyorum. Beraber yaşadığınız insanların farklılıklarını kabul edin. Ben böyle olması gerektiğini gördüm ve bu yolda ilerlemeye gayret ediyorum. Bundan önce nefret doluydum müslümanlara karşı.. Bu yüzden bundan önceki yazılarımda dalga da geçtim, hakaret de ettim, ama bu zayıflığımı yendim. ~22:53 ve ben parktan kalkıyorum.~ 02:14 ~  İnsan olarak bir zayıflıktır bu herşeyden önce, belki de o zamanlarda bir ateist olarak kendimi üstün görüyordum, ve faşistçe bir tutum sergiliyordum kendi içimde. Ama şöyle düşündüm, tıpkı din değiştirdiği için İran'da idam edilen o insanların masum olduğu gibi, tıpkı dini inanç kaybı denen sancılı süreci geçiren her dinsiz gibi, müslümanlar da masum. Yalnızca böyle bir cehaleti desteklemeleri -eğer ki destkeliyorlarsa- onların aptallığını gösterir, bununla birlikte hala insandırlar. Ve yaşama hakları vardır.

Ama, benim düşüncelerimin bu kadar insanileşmesi islama herhangi bir saygı beslediğim anlamına gelmesin. İslamla yine dalga geçeceğim, yine yerden yere vuracağım, beğenmeyen çarpıya bassın siktir olsun.